Partnerloon

We kennen spaarloon, dagloon, uurloon en wat mij betreft binnenkort ook een partnerloon. Dit is het loon wat de ene partner aan de andere partner betaalt gedurende de periode van het geregistreerde partnerschap in combinatie met de zorg voor gezamenlijke kinderen. Het grootste voordeel van deze regeling: de lusten en lasten van het samenzijn verplaats je naar de feitelijke periode van het partnerschap. Na de breuk hoeft men geen jarenlange afhankelijkheidsrelatie met elkaar te onderhouden en kunnen de ex-partners zich volledig richten op wat ze nog wel samen delen: de zorg voor de kinderen. De alimentatie voor de kinderen blijft in deze situatie wel bestaan.

Waarom kom ik met dit idee? Behalve het feit dat een op de drie huwelijken en/of partnerregistraties eindigt in een breuk, blijkt uit onderzoek dat 60% van de jongeren tegen het betalen van partneralimentatie is. Het past ook niet meer in deze tijd waarin mannen en vrouwen evenveel mogelijkheden hebben om een eigen inkomen te verdienen door arbeid. Toch bestaat de partneralimentatie nog. Hij is gebaseerd op een oude situatie waarin de man voor het inkomen zorgt  en de vrouw voor het huis en de kinderen. We leven niet meer in 1960 en het komt voor dat na een scheiding de vrouw alimentatie betaalt voor haar ex-man. Gezien het feit dat de meeste vrouwen na de komst van kinderen minder uren gaan werken, is het nu nog meestal de man die de vrouw betaalt. Met partnerloon kunnen partners ervoor zorgen dat het inkomensverlies door de urenvermindering gecompenseerd wordt tijdens de relatie. Partners delen dan  lief en leed maar ook inkomen en arbeid.

Hoe dan? Het is een kwestie van optellen en delen. Als voorbeeld nemen we een gezin dat bestaat uit twee mensen, twee banen en twee kinderen. Degene die het meeste verdient in loondienst of als ondernemer zet een percentage van het inkomen opzij voor degene die voor het huishouden en de kinderen zorgt. Dat kan een jaarlijks bedrag zijn zoals we van het spaarloon kennen. Het bedrag op de partnerloonrekening neemt toe naarmate de relatie voortduurt. Het gespaarde geld komt bijvoorbeeld eens per vijf jaar vrij, net als bij een deposito. Degene voor wie het geld bedoeld is, kan kiezen om het te laten staan of het op te nemen voor een vakantie of een grote aanschaf. Daar kan later geen claim op worden gelegd: dat geld is weg. Het partnerloon kan alleen betaald worden als er salaris verdiend wordt. Bij werkloosheid wordt het percentage partnerloon aangepast aan de nieuwe inkomenssituatie.

Wat levert het partnerloon op? Een evenwichtige verdeling van plichten en rechten tijdens het partnerschap. Plus een échte nieuwe start na de breuk en een enorme besparing op advocaten en intermediairs bij conflicten over partneralimentatie. Waarom schaffen we die dan niet meteen af? Omdat de feiten laten zien dat in de meeste gevallen bij samenwonen en kinderen een van de twee partners minder gaat werken. Hierdoor worden de kansen op inkomen door arbeid verminderd. Degene die na een gezamenlijke besluit minder gaat werken of tijdelijk niet gaat werken, zet zichzelf op een achterstand. Dat is te begrijpen wanneer de liefde bloeit en de relatie standhoudt. Bij een breuk is daar de realiteit: je hebt jarenlang minder gewerkt en daardoor minder perspectief in je loopbaan en inkomen. Dan is het prettig om met je zelfverdiende geld verder te kunnen in plaats van nog jarenlang je hand omhoog te moeten houden bij je ex-partner. Elkaar is uit elkaar. Laat alle energie daarna naar de kinderen gaan.