Brief aan geliefde

Lieve Lambert,

Je vroeg me laatst of ik wat meer over mezelf wilde vertellen. Ik schrijf soms makkelijker dan ik praat. Daarom deze brief. Het is slechts het begin van mijn verhaal dat morgen misschien anders kan voelen. Een leven is niet statisch, een verhaal daarom ook niet. Laat ik beginnen.

Ik ben de jongste van drie, meisje, jongen, meisje. Mijn moeder heeft wel eens verteld dat zij vooral heel graag nog een derde kind wilde. Mijn vader heb ik het niet gevraagd, denk dat er een vrij zakelijk, feitelijk antwoord was gekomen. Hoe voelde ik mij als jong meisje? Het was voornamelijk goed en prettig. Ik voelde me beschermd door vooral mijn broer,  mijn maatje, mijn held. Waarom schrijf ik hier held? Zo heb ik nog nooit eerder over hem gedacht. Ik vond het heel fijn om met hem te spelen, te figuurzagen, te tekenen. Dat deden we sowieso veel: tekenen, kleien, figuurzagen. Dat was wel mijn grootste liefhebberij als ik zo terugkijk: creatief bezig zijn.

Met kinderen in de buurt speelden we hele zomers op het grote grasveld. We waren met ruim 30 kinderen en speelden balspellen, voetbal, bouwden tentenkampen, deden slagbal. Het was fijn. Ik ben niet gepest, ik voelde me goed. Het leven speelde zich voor het grootste gedeelte af op deze vierkante kilometer en soms met een straal van 20 kilometer eromheen als we naar familie of het bos gingen.

Wat zat er in mijn keel? Ik weet niet precies wanneer het de eerste keer was, wel dat ik op de lagere school zat, dus rond 7 jaar gok ik. Mijn keel, verslikken, idee hebben dat er iets in mijn keel zat, bang om te slikken en stikken. Volgens mij is er zelfs een keer een röntgenfoto gemaakt omdat ik dacht dat er een nootje vast zat. Of dat ik een tijdje mijn eten alleen in de rechterkant van mijn mond durfde te eten omdat ik bang was dat het anders in mijn luchtpijp zou komen. Best raar. Die keel. Grote amandelen. Zijn er niet uitgehaald. Ik weet niet wanneer de eerste keelontstekingen zich aandienden. Maar die obsessie met eten, slikken, stikken, die was er al vroeg en duurde lang.

Het is genoeg voor nu, ik schrijf je gauw meer.

Audrey